Glad and sad.

20 juni 2016

Adres:
Albergue Arribada
José Maria del Rio 30
15124 -Muxia

Glad and sad.

Daar izzie weer, maar nu voor de laatste keer.
We hebben vanmorgen uitgeslapen tot zeven uur. Dat is voor een pelgrim heerlijk. Alhoewel het vandaag (achteraf) niet zo erg slim was. De temperatuur steeg vandaag tot tegen de dertig graden. Dus erg warm. Gisteravond gingen we om kwart voor twaalf nog eten. In Nederland bellen ze direct 112 als je tegen het middernachtelijk uur een restaurant betreedt.
Had allemaal te maken met de zon. Die wilde pas om 22.19 uur ondergaan (in de zee; fantastisch natuurlijk fenomeen!) Vervolgens nog drie kilometer teruglopen. Vandaar het uitslapen! Vanmorgen stond diezelfde grote lamp weer in het oosten te schijnen. Het eeuwig durende ritme van de natuur.
Om acht uur richting Muxia. Stralend blauwe lucht tezamen met onze grote, warme gloeiende bol.
Voordat ik het vergeet: onze Nippon-man met z'n ezel kwam gisteren langs in Finisterra met z'n ezel. Hij ging richting Faro (het ultieme eindpunt). Chapeau!!
Om kwart voor tien in Pedris bij een huis onder een afdakje een tafel met allerlei dranken en etenswaren voor de passerende pelgrim. Kosten: donativo (wat je er voor over hebt). Er zijn Nederlanders, nee...grapje.
Voor Lires, op de helft van de route, hebben we een alternatieve route gevolgd langs de Atlantische Oceaan. Geweldige panorama's trekken aan je pupillen voorbij. Zeker met dit uitmuntende weer. Kwamen na een soort survival weer bij een bar uit. Met voor je snufferd de oceaan en een maagdelijk strand waar de golven in een eindeloos ritme op het strand uitrollen. (St.Jacques zorgt ook overal voor). Het water is hier echt blauw, in tegenstelling tot het Nederlandse grauwe grijs. Vervolgens weer op de originele route.
Wie kwam ik daar tegen: Marcin uit Berlijn. De Poolse-Duister met wie ik op mijn Le Puy route gelopen heb. Op een kruising aarzelde hij welke afslag te kiezen. Tien seconden later had ik hem niet meer gezien!! Na ruim achthonderd kilometer hangt een ontmoeting af van een tijdspanne van tien seconden?! We zullen elkaar weer in Tukkerland zien in juli a.s. bij een verjaardag van een pelgrim echtpaar, die we in Ostabat ontmoet hebben.
Om half drie bij Xurarantes gerust bij een Kroaat, die langs de kant van de weg een permanente, alternatieve nering had gebouwd (hij sliep er ook). Hij bood sappen en andere mindere vloeibare voedingstoffen aan tegen donatieve prijzen. (Zou Appie ook eens moeten doen).
Dan nog zeven km naar Muxia. Om kwart voor vijf liep ik het laatste dorp van mijn Camino binnen. Het was een blij (glad) en droevig (sad) gevoel. Mixed feelings. Sorry. Ik heb de laatste maanden alleen maar Engels gepoekeld.
Na in de eerste de beste bar met wat gerstenat de tocht gevierd te hebben, zit ik nu in een zessterren albergue. Het is bekend, dat ik dienaangaande ervaring heb. Maar dit slaat alles!! Uitleg en foto's zullen t.z.t. een en ander verduidelijken.
Daarna de kerk op de rotsen bezocht. De aanrollende golven, die zichzelf te pletter beuken op de enorme rotspartijen is verpletterend mooi om te zien.
Heerlijk gegeten. Om 2.01 uur maak er nu een einde aan (met mijn verhaaltjes).
Met veel plezier heb ik geprobeerd jullie kond te doen van mijn dagelijkse pelgrim beslommeringen. Dank voor alle reacties. Ik ga nu echt slapen. Morgen (zostraks) om 6.45 uur gaat de bus naar Santiago. (Er rijden er maar twee per dag). Om 7 p.m. vertrekt mijn vlucht naar A'dam. Dus slaap ik vandaag weer in mijn eigen bedje.
Jullie slapen al. Toch een welgemeende nachtrust toegewenst van
Pelgrim Sjek.