Warm.

8 juni 2016

Adres:
Albergue de Peregrinos Vilanova
Lourenzá

Warm.

Het begon vanmorgen allemaal een beetje verkeerd. Na een geweldig diner met Spanjaarden, Duitsers, Amerikanen, Polen en een Nederlander (was me), heb ik genoten van een geweldige nachtrust. Dat was dus het probleem niet. De wekker om half zeven gezet. Ontbijt om zeven uur. Maar wat wij vergeten waren om te vragen: staan de etenswaren klaar om verorberd te worden of is het optie twee: moeten we het zelf klaar maken. Bleek dus, jullie begrijpen hem al, de tweede. Het gevolg was, dat we een uur later op pad gingen. Zelfs dat was geen ramp. Echter later op de dag wel een beetje. Uitleg volgt.
Bij vertrek was het droog en bewolkt. Geweldig wandelweer. Na een paar keer vragen zaten we "op de Camino".
De etappe van vandaag kan het best omschreven worden als een kuitenbijtertje. Dat betekent in gewoon Nederlands: veel klimmen en dalen. Kortom het was een super wandeldag.
Om half tien in een bar die, in niemandsland plotseling op ons netvlies verscheen voor €3,50 een jus, sandwich en een koffie genuttigd.
Na vertrek kwam de zon te voorschijn en deze heeft ons de gehele dag niet meer in de steek gelaten. Het was dus wat beter geweest, qua hitte, om een uurtje eerder op weg te gaan. Helaas, net als in het gewone leven: dingen gaan zoals ze gaan.
Al lopende hoorde ik een geluid, dat je veel in deze agrarische streken hoort: dat van een landbouwwerktuig. Op zich niet iets opwindends. Maar wat bleek? Op een veld stond een graafmachine. Dan denk je, die is aan het graven. Dus niet. Wat zich voor min ogen afspeelde was werkelijk geniaal! Op het land moesten houten palen van een meter op drie in de grond geslagen worden. De machinist hield de graafbak boven de paal en maakte een paar stotende verticale bewegingen met de bak. Binnen no time werden de palen moeder aarde in geramd. Genoten van zoveel inventiviteit!!
De zon begon zo onbarmhartig fel te schijnen, dat ik mijn legionairs pet op moest zetten. Om een zonnesteek te voorkomen. Als je klimt en daalt staat de zon als het ware loodrecht op je nek te schijnen. Ik kan jullie verzekeren: da's warm!
Na de derde rust moest we nog twee uur wandelen. En zoals ik al eerder verteld heb: in de bergen weet je nooit welke richting je op gaat. Dus elke keer is het weer: surprise, surprise.
Om half vier de rituelen bij de albergue. Pilsje gedronken. Straks eten. Morgen weer een klimetappe naar Gontán.
Welterusten.
Pelgrim Sjek.