Drie Marsen

9 mei 2016

Adres:

Gîte -Accueil à la Ferme Bohoteguia
Simone Barneix
64120 - Aroue-Ithorots-Olhaïby

Drie Marsen.

Als je bovenstaande plaatsnaam leest, hoef bij een verkeerscontrole, op de vraag waar je woont, bij de juiste uitspraak, waarschijnlijk niet te blazen!! Maar dat terzijde.
Bij het krieken om zes uur weer voor de zoveelste keer etc. Buiten was het bewolkt, dreigende regen, maar droog.
Voor we op weg gingen, moesten van de waard op de foto. Waarschijnlijk voor zijn persoonlijk album. Wilde eerst nog zeggen,dat zo'n foto erg duur was, maar toch maar van afgezien. We waren tenslotte goed en gastvrij onthaald!! En daar hang ook in la douce France ook een prijskaartje aan.
De eerste twee uur naar Navarrenx was asfalt lopen onder een bewolkte hemel niet erg. In het stadje aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een zaak die brood, fruit en broodbeleg zou kunnen verkopen. Maar.......het is maandag in Frankrijk. En natuurlijk begrijpt ieder weldenkend mens dan: " O ja, logisch, dan hoef ik geen geld te verdienen". Als je door dit land loopt, is het te begrijpen, waarom de Fransen al vanaf 1999 niet voldoen aan de Europese regels! Hoe en waarmee ze hun euro's verdienen, is mij een raadsel!
Gelukkig was er een soort caféshop open. Op de stoep rond een bord met de melding, dat er een sandwich te verkrijgen was. Yes!!!! " Un sandwich s.v.p."
Ce n'est pas possible monsieur, il n'y a pas de pain". Haal dat bord dan van dat trottoir af, muts. Maar goed,dat de Franse woorden me niet te binnen schoten.
In een Tabac zaak hen ik drie Marsen gekocht. Met het water plus wat ik nog had, kwam ik de dag wel door.
Tweede gedeelte weer verharde wegen en pittige klimmetjes. Begrijpelijk, want de Pyreneeën worden steeds groter ( ze komen steeds dichterbij).
In een klein dorpje nog even een aanval van een hond moeten afslaan. Daarom is een 'baton' noodzakelijk. Bij een eventuele volgende tocht neem ik mijn DAZER toch weer mee!!
Om vier uur kwamen we in een prachtige gîte aan. Inrichting en aankleding heel modern. De tweede gîte op de tocht, die zo up-to-date was.
Pilsje, douchen, stukje tikken, eten ( was uitmuntend, ik was de enige van dertig pelgrims, die zijn bord niet leeg gegeten had. Heb in drie talen uitgelegd, dat ik een gen heb, dat aangeeft: " Stop, het is genoeg!!". Voor alle Europese disgenoten was dit een mededeling, die ik daarna ook nog aan hen uit heb moeten leggen. Met wisselend succes, dat wel).
Ga zo dadelijk lekker slapen. Nog twee etappes en dan zit het eerste gedeelte van 725 km er op.
Vanaf St.-Jean-Pied-de-Port naar Irun probeer ik nog een looproute te vinden. Daar begint namelijk het Spaanse stuk naar Santiago. Een kleine 800 km. Wordt vervolgd.
Welterusten.
Pelgrim Sjek.