Letterlijk en figuurlijk: 'het einde' !!!

Zondag 29 juli 2012 / Cee (a Coruña) _ Finisterra

Adres:
Hospedaje Lopez
C7 Carrasqueira 4
15155 - Fisterra (a Coruña)

Vanmorgen lekker uitgeslapen. De wekker liep om zeven uur af. Bij het wakker worden, realiseerde ik mij dat het vandaag echt afgelopen was. We hoefden nog maar vijftien kilometer te lopen. Ik nam me voor om van elke stap te genieten. Op het balkon zag ik dat het een schitterende dag dreigde te worden. Na mijn pelgrimsontbijt: yoghurtje, appeltje, banaantje en een paar hanevetkoekjes, gingen op weg.
In Sardiñeiro, een voordorpje van Finisterra, bij een hotel dat uitzicht bood op een prachtige baai van de Atlantische Oceaan, hebben we relaxed een bocadillo gegeten en koffie gedronken. Maar het belangrijkste: genoten van het excellente uitzicht over zee. Wat een rust.
Daarna verder naar ons doel. Vanaf het moment van vertrek in Cee, kon je de rots steeds zien liggen. We liepen er in een grote boog naar toe. Vele foto's gemaakt.
Het eerste kleine strandje voor Finisterra, Praia de Langosteira, hebben we voor mijn gevoel de Camino afgesloten. Op het kleine strandje, waar je via een smal padje en rotsen kon komen, hebben we onze rugzakken op het strand gezet. Schoenen en sokken uitgedaan en de zee ingelopen. Daarna heb in schelpen gezocht.
Het moment suprême was voor mij het verbranden van mijn wandelbroek. Ik heb hem vier maanden lang gedragen. Lieven mensen, je kun heel lang met één broek doen!!! De laatste weken in Spanje heb ik hem echter niet meer gewassen. Net zoals de vroegere pelgrims dat deden. Dat leverde veel jaloerse blikken op van mijn medepelgrims. Sommigen trokken ook hun neus op. Waarom weet ik niet.
Ik had twee stokken mee naar het strandje genomen en deze rechtop neergezet. Mijn broek er op gehangen en de vlam er in gestoken. Het brandde uitstekend. Zie de foto's. Ineke heeft haar sokken en Ben zijn onderbroek, die volgens zijn zeggen steeds knelde, verbrand.
Vervolgens richting einddoel. Bij binnenkomst om 12.21 uur troffen Rafaël bij de gemeente aubergue waar hij voor twaalf euro sliep. Weer met velen in stapelbedden op een kamer. Door ervaring wijzer geworden, gingen we nog even verder kijken. We vonden een soort hostel/pension waar we een driepersoons kamer hebben voor dertien euro.
Bij de haven hebben we een paar pilsjes gedronken. Toen zijn we naar het kantoortje gegaan waar we het officiële Finisterre-document kregen.
's Avonds zijn we naar de Kaap gelopen. Dat is letterlijk het eind. Vandaar hebben rond kwart voor tien de zon in de zee zien zakken. We (Ineke,Ben,Rafaël en ondergetekende) hebben het finale moment met een glas champagne gevierd. Deze fles hadden we van de Nederlandse eigenaar van het pizza-restaurant 'Peppone' in Finisterre gekregen.
Daarna zijn we weer naar beneden gelopen en hebben nog even in een bar aan de haven gezeten. Ik was wel weer moe van het slenteren. Maar ja, je kunt soms niet anders.
Morgen gaan we een kaartje voor de bus reis naar Santiago kopen. We willen om drie uur de terugreis aanvaarden.
Het nu echt afgelopen. Na vier maanden stappen. Het was de moeite waard. Ik zou het voor geen goud hebben willen missen. Als je voor iets dergelijks de eerste stap zet, weet je ook dat er een laatste zal zijn. Dat was vandaag. Als ik mijn verslagen lees en de foto's bekijk dan schieten de herinneringen door mijn hoofd en beleef ik het weer opnieuw.
Vanaf deze pek wil ik alle mensen bedanken, die met mij meege(leefd/gereisd hebben. Ook de vele reacties waren hartverwarmend voor mij en gaven mij weer nieuwe energie om verder te gaan. Degenen iets voor de Hartstichting over hadden, nogmaals: bedankt!!
Dit was het: F I N I S T E R R A.

Jullie nederige pelgrim Gerrit alias Sjek.

Groet aan allen.