Een Engelsman, een Spaanse en twee ezels

Zondag 27 mei 2012 / Saint-Priest-La-Feuille _ Marsac

Adres:
R.Relais de Marsac
Avenue du Limousin 25
23210 Marsac

Het is vandaag een bescheiden feestelijke dag: het is precies acht weken geleden, dat ik, in aanwezigheid van mijn vrienden en naaste familie, de deur uitstapte en aan dit geweldige avontuur mocht beginnen!
Ik wist dat, ik de tocht wilde lopen, maar ik ben eigenlijk ondanks de voorbereidingen, in het diepe gesprongen. Had wel een idee. De werkelijkheid was vele malen mooier. Ik heb het al vaker geschreven: dit zou ik iedereen gunnen. Het is vele malen mooier dan je in je stoutste dromen kunt voorstellen: 's morgens niet weten waar je 's avonds slaapt en eet, want dat zijn o.a. twee belangrijke fenomenen voor een pelgrim!!
Vandaag was weer zo'n bijzondere.
Opstaan, inpakken, betalen en op weg. Weer was prima. Bewolkt. En af en toe de zon, die dan erg warm was.
Na de eerste rust kwamen we bij een meer: Étang de la Toueille. Daar stonden een paar mensen te praten. Roger sprak ze aan en we raakten in gesprek. De Franse boer, die er bij stond, ging weer aan z'n werk. De man en de vrouw die ook bij stonden, bleken een Engelsman (Patrick), die met zijn Spaanse vriendin (Rosalind) in een opgeknapte bouwval woonden. Ze nodigden ons uit voor een kop koffie. De Spaanse wilde wel eens een rugzak dragen van een pelgrim. Ze vond het wel aardig zitten, maar zei er wel bij, dat het wel zwaar was, als je er lange stukken mee zou moeten lopen. Moi, wat zal ik hier van zeggen...
We hebben een uurtje gezellig zitten kletsen. De foto's die gemaakt, zijn zal ik hen mailen, heb ik beloofd.
Zoiets maak je alleen mee tijdens de Camino.
Toen we koffie dronken, zag ik door de geopende voordeur ineens een ezel met een kind er op voorbij komen. We hadden al van andere pelgrims gehoord, dat er een gezin op pelgrimstocht was.
Na het afscheid van Patrick en Rosalind duurde het niet lang of in Bénévent - l'Abbaye stond het gezin op een parkeerplaats met hun twee ezels.
Vader en moeder en drie kleine kinderen van 5,3 en 2 jaar. Ze waren zes weken geleden uit Vézelay vertrokken en legden per dag ongeveer 12 km.
Ze wilden in zes maanden Compostela bereiken. Toen ik vroeg hoe ze terug gingen, zeiden ze dat ze daar nog niet over nagedacht hadden.
De kleine van twee jaar zat bij vader op de rug. De twee andere kinderen zaten met de bagage op de twee ezels. Moeder droeg een rugzak.
In het begin hadden de ezels geen hoefijzers onder. Maar het steenbeslag van de Franse wegen is zo fijn, dat het in de hoeven ging zitten en er infecties optraden. Ze waren nu beslagen.
Op de vraag of de kinderen het leuk vonden, werd volmondig positief geantwoord. Na een bon courage en 'bon Camino' gingen we weer op pad.
Ook het laatste gedeelte van deze dag word je begeleid door het gezang van krekels. In elk bosgebied hoor je het typisch geluid van een koekoek.
Boven de weilanden en akkers zweven de roofvogels op zoek naar hun dagelijkse prooi.
Om een uur of vier waren we op ons slaapadres.
Het ziet er weer prima uit.
Helaas weer geen wifi.
Roger had bij het reserveren te horen gekregen dat hij bij het huis met de hekken met de witte touwen moest zijn. De hekken waren met witte touwen vastgemaakt aan de poeren??! Wat denk je dan als Nederlander: de hekken in het midden met touw aan elkaar vastgemaakt. Mis. Zie foto.
Fijne nacht toegewenst uit de Limousin en Aquittaine.