Twee in één

De titel slaat op het feit, dat we de afstand van Salamanca naar Zamora, die beschreven staat in twee etappes van ruim dertig kilometer, doen in drie dagen.

Vanmorgen om kwart voor zeven reveille. Bij een tankstation wat brood gegeten en een sapje naar binnen gewerkt. We hebben een taxi genomen tot aan de rand van Salamanca. De buitenwijken van welke grote stad dan ook, zijn een gruwel om te lopen, dus vandaar. Daarna verder te voet. Het was lekker bewolkt weer. Dus prima om te wandelen.

Onderweg flitste er ineens een gemuilkorfde hazewindhond mij voorbij(?) Daarna nog vier familieleden. Tenslotte een auto van waaruit de bestuurder met claxonneren aan de honden duidelijk maakte, wat hij wilde dat ze deden. Met succes.De Spaanse trainingsmethode zullen we maar zeggen.

Na een km of vijf kwamen we terecht in Castellanos de Villiquera. Bij binnenkomst zagen we dat er een aantal gebouwen door een zeer kunstzinnige inwoner was beschilderd. We vroegen aan een local waar de bar was. We werden verwezen naar, inderdaad een bar, maar die was potdicht. Helaas. Toen zijn we maar op het centrale pleintje op een bankje wat gaan eten en drinken.

Na een tijdje kwam er een groep Spaanse wielrenners, die de Plata in een week reden van Sevilla naar Santiago.

Het volgende stuk liep over eindeloze grindwegen naar Urbanización El Chinarral. Na het oversteken van een doorgaande weg vonden we na 200m (op het bord stond 100m) voor de poort van de albergue. Toen ik aan de deur rammelde, ging poort ‘vanzelf’ open. Daarachter verscheen een lieve vrouw met een afstandsbediening van die poort. Heette ons welkom en begeleidde naar ons onderkomen.

Vanmiddag een tukkie gedaan. De lieve Spaanse gastvrouw heeft vanavond een zeer copieuze maaltijd bereid. We zitten nu heerlijk buiten uit te buiken. Sommige lezers weten dat ik maar een zeer geringe hoeveelheid voedsel tot mij kan nemen. Het dit keer bijna gelukt.

Tenslotte nog even het volgende: Fred loopt op deze aardkloot rond met een Huawei telefoon. Die is een keer gevallen, zodat het scherm gebarsten is. Een nieuw scherm of een nieuw apparaat ‘Ist nicht im Frage’. Dus wordt het voorkantje met een cellotape gerepareerd. Wat er gebeurd: Fred plakt een plakbandje over het microfoontje aan de onderkant van zijn Weitje en klaagt vervolgens dat degene die belt, hem niet hoort praten en hij de andere kant wel kan horen. Nu is het plakkertje er af is, gaat er wederom een wereld voor Fred open.

Zostraks lekker slapen en morgen weer verder.

Lekker slapen. Groeten van Fred en Sjek.