Vertraging en hongerklop

Nadat we (Tim en me) Fred thuis hadden opgehaald, gingen we veel te vroeg (20.00 uur vliegen) richting Eindhoven AirPort. Dus werden we gedwongen op een pilsje te bestellen. Dit stuitte na een korte rondvraag op “geen bezwaar”. Nadat we via de luidspreker aan de vertrekhal vernomen hadden dat onze vlucht een half uur vertraging had, hebben we er nog maar een genomen.

Om 20.30 uur overwonnen we de zwaartekracht en kwamen veilig om 22.30 uur op Madrid AirPort aan. Omdat we de Corona app niet volledig hadden ingevuld, moesten we nog een uitgebreid COVID formulier invullen. Duurde even, dus waren we de laatste bij de bagageband. Met de metro was het nog een trapje van drie kwartier. Goede raad is duur, dus informeerde Fred bij een taxichauffeur wat onze reis naar het besproken hotel kostte: €30.

De rit die volgde zullen we nooit vergeten: onze piloot scheurde met 140km/uur door het centrum van Madrid!!?? Na tien(!?) minuten stonden voor de deur van het hotel. We kregen kamer 107 toegewezen. Alle kamers van 100 t/m 106 konden we vonden, maar waar was 107? Deze bleek bij navraag aan de andere kant van het hotel op dezelfde verdieping te liggen.

Nog even de stad in geweest bij een perfecte zomerse temperatuur. Om 1 uur sloten alle gelegenheden. Dus lekker naar bed met een lekkere airconditioning.

Vandaag:

Om acht uur reveille. Ontbeten in een conditorei (een beter Spaans woord weet ik niet). Daarna drie en een half uur met de trein naar Cáceres. Na een drankje zijn we naar de route van de ‘Via de la Plata’ gelopen. Onder een verzengende hitte ongeveer 12 km gelopen naar Casar decCáceres. Het lopen ging onder de verzengende hitte van boven de 30 gr. zonder enige beschutting op het laatst steeds moeilijker. Ik kwam tot de conclusie dat ik misschien wat beter cq meer had moeten eten. Nadat ik een broodje van Fred had gekregen en hij bij een benzinestation een blikje cola gescoord had, ging het laatste gedeelte weer met gezwinde spoed.

Bij aankomst in het dorp 19 uur) bleek de deur van albergue op slot. Dus….

Vlak daarvoor waren een groep feestende mannen en vrouwen gepasseerd, doe ons in vrolijk Spaans probeerden duidelijk te maken, dat we naar de cafetaria aan de overkant moesten gaan. Dit deden we daarna natuurlijk wel en konden op vertoon van onze credenciël en bij betaling van €5 met de ontvangen sleutel naar de albergue. Nadal een stamgast voor ons de deur had geopend, ( de sleutel draaide heel stroef) want volgens hem was geweld de oplossing. We slapen nu in de albergue waar 12 personen kunnen slapen. Dus ruimte genoeg.

Heerlijk gedoucht. Stukje geschreven. Zo dadelijk eten. En morgen weer verder.

groeten van uw nederige pelgrims Fred en Gerrit.