9/11
Blijf op de hoogte en volg Gerrit
11 December 2016 | Verenigde Staten, Times Square
9 december 2016
9/11
Vanmorgen waren Carlijn en Bas al om zes uur (?) op. De reden was o.a. om koffie te scoren bij de Starbucks, die hier vlak om de hoek gevestigd is.
Na het ontbijt bij 'The Red Flame' weer op pad met de hiphop-bus. Doel: bezichtigen van het 9/11 museum.
In deze metropool zijn de straten logisch ingericht. Van west naar oost lopen de 'streets'; van noord naar zuid de 'avenues'. Beide zijn overzichtelijk en logisch genummerd. Verdwalen is bijna niet mogelijk.
Het verkeer beweegt zich als een stroperige massa voort van kruising naar kruising. Af en toe claxonneert er een automobilist, die zich op een of andere manier in zijn verkeer(d)shandelen benadeelt voelt. Dit wordt zonder boze blikken of middelvinger gebaren geaccepteerd. Ieder gaat weer stapvoets zijns weegs.
In New York is het een onmogelijkheid om even van The Bronx naar China Town te rijden. Je doet daar minimaal twee uur (?!) over.
Het oversteken op talloze kruispunten, die voorzien zijn van lichten, is een belevenis op zich. Je mag gaan lopen als er een witte voetganger oplicht. Een rode opgeheven hand betekent dat je moet wachten. Deze laatste verkeersregel wordt door de NY-ers massaal overtreden.
En toch heb ik tot nu toe geen enkel ongeluk gezien. Wat werkelijk een wonder mag heten.
Via de 'Charging bull' een 3200 kg wegende in brons gegoten stier van Arturo di Modica en Wall Street gingen we naar het WTC museum.
Eerst kom je buiten langs de twee bakken waarlangs altijd water naar beneden stroomt en wegloopt in een vierkant in het midden. Symboliserend de Twims die in de aarde verdwenen. Onder de monumenten is het museum ingericht. Groots en groot, op z'n Amerikaans, dus.
Op de randen zijn alle namen van de omgekomen mensen ( van de torens, reddingswerkers, vliegtuiginzittenden, etc) aangebracht.
Bij het betreden van de gebouw moet je zoals op het vliegveld je spullen in een bak doen. Deze gaat door een scan. Binnen gekomen word je overweldigd door wat aan je netvlies voorbij trekt.
Het begint met de laatste stalen balk die je het eerst ziet, als je met de lange roltrap naar beneden gaat. Op de balk allerlei aandenken van overlevenden en reddingswerkers: bloemen, teksten, badges, tekeningen, etc.
Je hoort een aantal laatste telefoongesprekken van mensen, die in de torens als ratten in de val zitten. Uitgestald: kleding en speelgoed van kinderen,die in de vliegtuigen zaten.
Het wrak van ladderwagen 3. Alle bemanningsleden zijn omgekomen.
Zoals in veel musea heb je aan één dag niet genoeg om alles te zien. Van wat ik wel gezien heb, heeft het een onuitwisbare indruk gemaakt.
Toen ik de ramp in 2001 op de tv zag, dacht ik naar een slechte film te kijken. Wat ik nu in het echt gezien heb, was iets dat ik nooit meer vergeten zal.
Als je ooit in gelegenheid bent om NY te bezoeken: ga kijken.
De terugreis van 4 km duurde ruim een uur. Via het warenhuis Macy's (voor de dames een paradijs) terug naar het hotel. Macy's is een negen verdieping tellend warenhuis. Oppervlakte: 200x200 meter.
Dineren, dit stukje tikken en toen lekker naar bed. Het is nu,als ik deze laatste letters tik, zaterdag 4.30 uur in Nederland (hier vrijdag, 21.30 uur).
Dit berichtje moet ik later versturen omdat de app. er uit lag wegens onderhoudswerkzaamheden.
Vanuit een koud en winderig New York: tot morgen.
9/11
Vanmorgen waren Carlijn en Bas al om zes uur (?) op. De reden was o.a. om koffie te scoren bij de Starbucks, die hier vlak om de hoek gevestigd is.
Na het ontbijt bij 'The Red Flame' weer op pad met de hiphop-bus. Doel: bezichtigen van het 9/11 museum.
In deze metropool zijn de straten logisch ingericht. Van west naar oost lopen de 'streets'; van noord naar zuid de 'avenues'. Beide zijn overzichtelijk en logisch genummerd. Verdwalen is bijna niet mogelijk.
Het verkeer beweegt zich als een stroperige massa voort van kruising naar kruising. Af en toe claxonneert er een automobilist, die zich op een of andere manier in zijn verkeer(d)shandelen benadeelt voelt. Dit wordt zonder boze blikken of middelvinger gebaren geaccepteerd. Ieder gaat weer stapvoets zijns weegs.
In New York is het een onmogelijkheid om even van The Bronx naar China Town te rijden. Je doet daar minimaal twee uur (?!) over.
Het oversteken op talloze kruispunten, die voorzien zijn van lichten, is een belevenis op zich. Je mag gaan lopen als er een witte voetganger oplicht. Een rode opgeheven hand betekent dat je moet wachten. Deze laatste verkeersregel wordt door de NY-ers massaal overtreden.
En toch heb ik tot nu toe geen enkel ongeluk gezien. Wat werkelijk een wonder mag heten.
Via de 'Charging bull' een 3200 kg wegende in brons gegoten stier van Arturo di Modica en Wall Street gingen we naar het WTC museum.
Eerst kom je buiten langs de twee bakken waarlangs altijd water naar beneden stroomt en wegloopt in een vierkant in het midden. Symboliserend de Twims die in de aarde verdwenen. Onder de monumenten is het museum ingericht. Groots en groot, op z'n Amerikaans, dus.
Op de randen zijn alle namen van de omgekomen mensen ( van de torens, reddingswerkers, vliegtuiginzittenden, etc) aangebracht.
Bij het betreden van de gebouw moet je zoals op het vliegveld je spullen in een bak doen. Deze gaat door een scan. Binnen gekomen word je overweldigd door wat aan je netvlies voorbij trekt.
Het begint met de laatste stalen balk die je het eerst ziet, als je met de lange roltrap naar beneden gaat. Op de balk allerlei aandenken van overlevenden en reddingswerkers: bloemen, teksten, badges, tekeningen, etc.
Je hoort een aantal laatste telefoongesprekken van mensen, die in de torens als ratten in de val zitten. Uitgestald: kleding en speelgoed van kinderen,die in de vliegtuigen zaten.
Het wrak van ladderwagen 3. Alle bemanningsleden zijn omgekomen.
Zoals in veel musea heb je aan één dag niet genoeg om alles te zien. Van wat ik wel gezien heb, heeft het een onuitwisbare indruk gemaakt.
Toen ik de ramp in 2001 op de tv zag, dacht ik naar een slechte film te kijken. Wat ik nu in het echt gezien heb, was iets dat ik nooit meer vergeten zal.
Als je ooit in gelegenheid bent om NY te bezoeken: ga kijken.
De terugreis van 4 km duurde ruim een uur. Via het warenhuis Macy's (voor de dames een paradijs) terug naar het hotel. Macy's is een negen verdieping tellend warenhuis. Oppervlakte: 200x200 meter.
Dineren, dit stukje tikken en toen lekker naar bed. Het is nu,als ik deze laatste letters tik, zaterdag 4.30 uur in Nederland (hier vrijdag, 21.30 uur).
Dit berichtje moet ik later versturen omdat de app. er uit lag wegens onderhoudswerkzaamheden.
Vanuit een koud en winderig New York: tot morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
