Family Trip

New York, 8 december 2016.

Family Trip.

Deze keer geen verhaal van een min of meer geschifte wandelaar, maar een relaas van een gezin, dat bestaat uit een vader, moeder, dochter en twee zonen.
In het begin van dit jaar ontsproot aan het brein van de moeder het idee om iets gezamenlijks te gaan ondernemen. Maar wat? Dochterlief heeft een ongebreidelde aantrekkingskracht op van alles wat glimt en glinstert. Ik heb me laten vertellen, dat zij niet de enige is.
En als er iets is wat veel licht geeft en nog meer blinkt, dan is het New York tegen de Kerst. Zeker op Times Square. Maar daarover later.
Aldus geschiede het, dat in de dagen van Trump.......
Gisteren (7 dec), om 9 uur vertrokken richting het land van de Umlaut en om half elf ingecheckt bij Flughafen Düsseldorf. Achter de douane wat gegeten en vervolgens wachten om te boarden.
De piloten van Lufthansa staakten gelukkig niet en om kwart over één kozen we het luchtruim richting Uncle Sam voor een vlucht van zeven uur.
Boven de Atlantische Oceaan kwamen we in een behoorlijke turbulentie terecht en 'duikelden' in een luchtzak een aardig stukje naar beneden. Enkele dames konden zich niet beheersen en begonnen te gillen. Dit doen ze ook in de achtbaan van de Efteling, dus er was niets nieuws onder de zon.
De captain verontschuldigde zich, dat het niet de gewoonte van de maatschappij was om hun passagiers op een dergelijke manier te vervoeren.
Gelukkig maar, waarvan akte.
Het binnentreden van 'Trumpland' is op zich al een belevenis. Allerlei activiteiten met camera's en I-phones zijn niet aan te raden.
Van grappen van welke aard dan ook worden ze ter plaatse allergisch. Stay in line en toon aan elke 'officer' onder alle omstandigheden je paspoort. Zelfs de vingerafdrukken van alle tien onze vingers werden in de database van onze Amerikaanse vrienden opgeslagen.
Aan mijn gedachte, dat we van het vliegveld naar hartje Manhattan zouden kunnen lopen, was een ijdele.
We werden perfect geholpen door allerlei vriendelijke medewerkers om ten einde na ongeveer twee uur na de landing onze koffers in de kattebak van onze taxi onder te brengen.
Vanaf de start van het vliegveld was alles wat onze ogen registreerden van een ongebreideld bombardement van indrukken. De eindeloze lichtzee, de skyline van Manhattan en de diarree van rijen auto's.
Als Nederlanders klagen over files dan zouden ze (dat moet virtueel toch kunnen?) zich één dagdeel in de New Yorkse verkeersdans moeten storten.
Rond zes uur (Amerikaanse tijd) kwamen we in het City Club Hotel in de 44th Street aan. In Nederland was het toen twaalf uur des nachts.
Om zeven uur zijn nog even naar Times Square gewandeld. Wat je daar waarneemt tart alle vormen van waarnemingsvermogen qua licht en geluid. Alle wolkenkrabbers zijn voorzien van lichtreclame. In de Big Apple gaat de zon nooit onder. De massa mensen die er rondlopen zijn allemaal onderweg naar ergens. We zijn eigenlijk net lemmingen. Het aantal yellow cabs is enorm.
Na terugkeer wilden we nog even een afzakkertje nemen in de 'Blue Bar' (het interieur was hard blauw verlicht; het voelde ongemakkelijk) naast ons hotel: bij binnenkomst werden we hartelijk welkom gehetend naar het eind van de zaak begeleid. Op ons tafeltje werden halve velletjes keukenrol als onderzettertjes gedrapeerd (??). De menukaart bestond uit een paar gekopieerde A-4 tjes met in hun rug vier nietjes. Bij het aanschouwen van deze kaart kwamen we tot de ontdekking dat een glaasje witte doge wijn voor de schappelijke prijs van €16 geserveerd zou kunnen worden. Echter, de bestelling bleek na een minuut of dertig nog niet tot het bedienende management te zijn doorgedrongen: of we de bestelling nog een keertje door wilden geven??!?! No thanks!!
Om tien uur zijn we onder de Amerikaanse lappen gedoken en hebben heerlijk geslapen. Het weer is, denk ik, hetzelfde als in Nederland: droog, bewolkt en zeven graden.
Wordt vervolgd.
Carlijn, Bas, Tim, Mirjam en Sjek.