Rémy

17 april 2016

Adres:

Abbaye Sainte-Foy
Herbergement
Hôtes et Pèlerins
Conques

Rémy

Nadat ik gisteravond van mijn slemppartij in de nederige gîte was wedergekeerd, bleek ik nog steeds de enige gast te zijn. De cassière was ook nog niet langs geweest. Dus lekker gedoucht en wat schetst mijn verbazing: daar verscheen ze vanuit het niets, "la madam de tampon", alias de stempeljuffrouw. Na het uitwisselen der pecunia verdween ze, zoals ze gekomen was.
Daarna was het stil, doodstil. En dat voor een zaterdagavond. Wat rondgelopen in het dorp. Plotseling wat bliksem en donder. Ben maar lekker gaan slapen.
Vanmorgen op zeven uur réveille, inpakken en wegwezen. Korte etappe van 16,5 km.
Zwaarbewolkt weer; dreigende regen. Toch maar het windjack aangetrokken. Gelukkig bleef het droog. Het eerste stuk weer flink klimmen. Maar zo langzamerhand weet ik niet beter. Langzaam aan, dan breekt het lijntje niet.
Bij binnenkomst van het eerste dorp Sénergues (506m) was het zoals zovele malen alsof ik de enige mens op deze aarde was; de hoofdpersoon uit "Alleen op de wereld".
Maar daar doemt een slagerij op, doe de deur open en vraag aan de slageres of ze weet waar ik een baquette kan kopen. Ze kijkt me aan alsof ik een Jehova getuige ben. Dan schiet het haar te binnen waar in deze metropool een bakker is. Gelukkig!
Het blijkt een casino te zijn waar ik brood en fruit insla. Vijftig meter verder een café waar de plaatselijke mannen koffie drinken en ik sluit me vrolijk bij hen aan. Enige vorm van communicatie mijnerzijds beperkt zich tot "bonjour en au revoir".
In het plaatsje Carrefour (625m) is er een schuilplaats voor pelgrims gebouwd. Ziet er prima uit: wc's, wastafels en picknicktafels om te eten en natuurlijk voor een pelgrim het allerbelangrijkste: je kunt er schuilen als het regent. Hij is, zoals een bord aangeeft, ook geschikt voor rolstoelers(?). Als je de heuvel bekijkt, die ik net beklommen heb, lijkt me dit een onmogelijke plek voor rolstoelpelgrims!! Zelfs elektrische modellen maken hier geen schijn van kans.
Langs de route kom je overal kruisen tegen, die behangen zijn met kettinkjes, rozekransen en stenen.
Onderweg sta ik verschillende malen stil om te genieten van de panorama's, de wind en de stilte. Ik begrijp dan niet, dat er mensen zijn, die alles kapot willen maken. Loop één etappe met mij mee en je kijkt anders tegen het leven en de natuur aan.
Onderweg werd ik ingehaald door Manuel, een Fransman uit Dijon, die een weekje georganiseerd liep: klein rugzakje, bagage gebracht, logement geregeld. Deze TGV liep veel te snel, dus heb een pauze ingelast. Kon daarna weer rustig mijns weegs gaan.
Veel koeien in de wei. De oudste (waarschijnlijk) draagt een bel, die onbedaarlijk gongt bij iedere stap. De boer weet z'n kudde dan te vinden. Moeten ze bij jihadisten ook doe, raak je ze nooit kwijt. (sorry, kon het niet laten).
Plotseling kwam er een tractor uit een schuur met een hond. Deze besloot mij aan te vallen. Alle trucs, die ik op de puppycursus geleerd had, begreep dat beest niet. De overtuigende stem van z'n baas wel, gelukkig. Toch voor de zekerheid maar een stok uit de berm getrokken, voor het geval dat..
Vlak voor Conques een buitje van tien minuten gehad. Eventjes onder boom gescholen.
Klokslag (letterlijk, want hij sloeg twaalf keer) daalde ik af naar mijn eindbestemming.
Na het inchecken rondgedoold. Letterlijk. Je waant je in de Middeleeuwen als door het stadje loopt. De straatjes, de huizen. Het heeft iets Anton Pieck-achtigs, maar iets vroeger in de tijd.
Achter de kerk slaap ik nu in een klooster auberge. Vanavond punctueel om zeven uur: souper.
Ze hebben hier wel een lijntje naar boven, maar deze is nog niet geconfigureerd met de WiFi alhier.
Om zeven werden we met nog ongeveer 40 pelgrims door de deken ontvangen met een welkoms woord. Hij vertelde in het kort de geschiedenis van de kerk. Daarna met zeven Franse pelgrims heerlijk gegeten en gedronken.
Morgen om zeven opstaan en dan op weg naar Decazeville.
Trusten gewenst door Gérard.