lastig: de derde dag

21 april 2015.

Adres:
Albergue Los Caminantes I
Ribasiso 16
15810 - Ribasido/Arzúa (La Coruña)

Lastig: de derde dag.

Les1: draaiboek opstaan voor beginners. Daarmee werd ik deze morgen geconfronteerd bij het automatisch af laten lopen van mijn I-Phone wekker. De normale procedure van de pelgrim is: de wekker loopt af/de haan kraait/de kerkklok slaat zeven maal/de herbergier klopt zeven maal de deur/ voor studenten: de hospitabrengt je ontbijt op bed; samengevat: je moet opstaan. Wat overkomt mij: één van mijn mede hospitagangers roept: (ze kan er weet ik later, niets aan doen) "Ik word hier niet vrolijk van!!" Het hele vrouwelijk westelijk halfrond leefde vanzelfsprekend met haar mee, maar we zijn op de CAMINO. Maar ze wilde sluimerend wakker worden. Hoe je dat als mannelijke Caminoganger moet invullen, ben ik nog steeds via Google aan het uitzoeken. Aan het eind van onze Caminodag heb ik na best wel harde onderhandelingen een compromis weten te bereiken: ik zet de wekker om tien voor zeven. Dan hebben de dame(s) 9 minuten camino-sluimer-ontwakingstijd om de naakte realiteit onder ogen te zien.
Na een dergelijk ontwaken zat de gang er direct al goed, denkt de geoefende Caminotijger. Wat schets mijn verbazing: na 300 m (?!?!) wilden de dames zich om acht uur al laven aan een bak koffie. Als geëmancipeerde man laat je de bruine smurrie vrolijk freewheelend je huig passeren, maar om nu te zeggen dat je hier vrolijk van wordt? Niet echt.
Daarna weer vol goede moed op weg. De tocht van deze dag stond in het kader van het vele klimmen en dalen. Als ervaren wandelaar kan ik denk ik wel een oordeel geven over mijn medewandelaars. Lisette: heeft een last bij het dalen van een onwillige knie. Je hoort haar niet. Een bikkel!
Marjolein: zeer sportief, loopt alsof ze het dagelijks doet. Kanjer.
Ben: ervaren loper. Heeft een aantal fysische ongemakken. Is vrolijk. Lacht z'n klachten als "een ieder heeft z'n kruis" weg. Een super maat.
Carlijn: loopt als een kievit. Leeft met een ieder mee. Loopt de tocht met twee vingers......
Joke en Jacqueline hebben de minste ervaring met het wandelen. De beklimmingen en afdalingen, die we vandaag voor de kiezen kregen, waren best pittig. Ze hebben het op een fantastische manier volbracht! Chapeau lieve zusjes!!!
Onderweg kun je in kerken en eet/drink plekken stempels op je credential krijgen. In alle gehuchten waar je doorheen komt, staan kleine kerkjes waar je zo'n 'sello' kunt krijgen. Vrijwilligers staan klaar. Velen steken een kaars op om voor hun geliefden door de Voorzienigheid, ze het 'allerbeste in het leven' toe te laten wensen.
Naarmate de zon steeds hoger aan de hemel verscheen, gingen jassen uit; werden zonnebrillen en hoofddeksels opgezet; zonnecrème opgesmeerd.
Na de één na laatste stop was het nog ruim vijf kilometer. Voor ons Nederlanders loop je dit stukje in minder dan 60 minuten. Tijdens de Camino aan het eind van de dag: ruim anderhalf uur. Voor leken: de Posbank driemaal beklimmen!!!
Toen we de albergue van vandaag bereikten, begon het hevig te regenen. Dus net op tijd binnen. De douches waren prima. De maaltijd uitstekend. Mijn medelopers prefereren een uitgebreide maaltijd. Ik houd het bij een simpele spaghetti-boulognaise en een pilsje. Het gaat tenslotte om de koolhydraten, nietwaar Anouk?
Morgen een tochtje van 20 km. Er wordt regen verwacht. Hoort ook bij de Camino. Laat de regen over Gods akkers stromen. We zien het wel.
Allen lekker de oogjes toe.
Groet van uw nederige pelgrim Sjek.