kleine wereld

20 april 2015.

Adres:
Albergue San Marco's
Trav. de la Iglesia S/N
Palas de Rey

Kleine wereld.

Gisteravond hadden we overleg over het opstaan en heb ik besloten,dat het tijdstip zeven zou worden. Normaal staan we op, pakken onze rugzakken en gaan op weg. Nu hebben we in de slaapalbergue ontbeten.
Bij het vertrek bleek de wandelwereld erg klein te zijn. Het was zwaar bewolkt en een hoge vochtigheidsgraad, maar......het was droog!!
Het is een beetje saai als je tijdens het wandelen niet van je af kunt kijken. Maar daar kan zelfs een pelgrim niets aan veranderen. Tijdens de gesprekken onderweg bleek, dat Marjolein deze nacht geen dicht gedaan had a.g.v. migraine. In mijn belevingswereld is dat een ramp. Maar het gevolg was, dat ze alle geluiden van die nacht zeer nauwkeurig geanalyseerd heeft, zoals: wie boert, snurkt, zich omdraait, naar de wc gaat etc. Joke stond met haar snurken met stip op één!!
Het wandelen met een groep van zeven heeft als bijwerking, dat een ieder een verschillend wandeltempo heeft. Carlijn en Marjolein hebben een strak tempo. Ben heeft z'n eigen tempo; mijn zussen Joke en Jacqueline volgen hun natuurlijke ritme. Ik onderhoud een soort pendeldienst tussen de groepn. We wachten ook regelmatig op elkaar.
Na een kilometer of negen de eerste rust. Ik ben er al drie maal geweest. Weer een oase van rust in niemandsland.
Na de rust was de strijd tussen de zon en de mist beslecht. Sunny kwam overtuigend uit de strijd tevoorschijn.
Dus: jassen uit. Petten en caminohoeden op. Voor de tweede rust stopten we in soort 'donativo bar'. Deze werd bemand door Amerikanen. Het was er heerlijk koel en 'free drinks'. Na een paar honderd meter de tweede rust.
Heerlijk gegeten en heerlijk gezond(igd) gegeten. Dit laatste volgens een paar dames.
Daarna weer op pad. Ben en ik passeerden een piepklein kerkje. Het bleek open. Dus een stempel gehaald in onze credential (=pelgrimspaspoort, dat je moet laten zien om in de albergues te mogen slapen).
De beste man, die binnen het stempel bediende, wilde overal stempelen, behalve op de goede plaats. Toen ik aangaf, waar die wel moest staan, begon hij als een volleerd schaker z'n stempelpion op een andere plek te zetten. Wat bleek: de lieverd was een verre neef van Jules de Korte.
Na een kilometer of 23 waren we om een uurtje of vier in Palas de Rey. Je kunt letterlijk zien, dat de Camino een geweldige economische injektie gegeven heeft aan de plaatsen langs de route. Overal verschijnen nieuwe moderne albergues. In één daarvan het we onderdak gevonden.
Na de gebruikelijke rituelen: rugzak uitpakken, de knellende en warme onderdanen bevrijden van de wandelcrox, wasje van shirts, sokken en slipjes: een heerlijk blonde jongen naar binnen laten glijden. Voor de ladies een lekker bakkie leut.
Dan lekker douchen en eten. Deze keer een viergangen perlgrimsdiner voor €9. De keuze was groot, maar was eigenlijk niet (behalve een paar onderdelen) niet te pruimen. Na dit aan de uitbater duidelijk gemaakt te hebben, hebben we nog een afzakkertje genomen en verschrikkelijk veel gelachen. De stemming zit er goed in.
Morgen naar Rabadiso/Arzúa over een afstand van 26 km.
Trusten vanuit Spanje.