Nationale feestdag

Adres:
Mundoalbergue
Calle San Clemente 26
15705 - Santiago de Compostela
À Coruña - (Galicia)
España

Vandaag weer uitgeslapen. Om half negen opgestaan. Gedoucht en naar de mis geweest. We dachten vroeg te gaan, maar bij binnenkomst waren alle zitplaatsen al bezet. Alleen voor hotemetoten was er natuurlijk een plekje gereserveerd en ik had nog wel zo duidelijk mijn naam doorgegeven!!
Van kwart over negen tot half elf bij de achterste kerkbank gestaan.
Er kwam een dikke Spanjaard naast mij staan, die onwelgevallig veel naar knoflook rook en veel leek op Kuifje. Zowel in de lengte als in de breedte was hij uitgedijd. Na een kwartiertje wilde hij, dat ik een stukje opschoof, want zijn lichaam mocht, vond hij, niet in het gangpad uitsteken (was op zich al lastig). Maar ik kon geen kant op met mijn beperkte kubieke meters. Toen begon hij te duwen. Ik produceerde een tegenreactie en hij begon mij in het Spaans duidelijk te maken, dat dit toch echt moest. Ik in het Engels er tegen in. Er ontstond een Santiagogische spraakverwarring. Mijn andere Spaanse buurman kon hem tenslotte tot bedaren brengen.
In de kathedraal lopen ordebewaarders met gele hesjes rond. Dit is geen overbodige luxe. Iedereen probeert bij binnenkomst zo dicht mogelijk bij het altaar te komen. Net zoals mensen die hun auto altijd zo dicht mogelijk bij de ingang van winkels willen parkeren. Het is eigenlijk hetzelfde fenomeen. Het wonderlijke is, dat ze (de hesjes) met elkaar via een portofoon in verbinding staan. Tijdens de dienst kun je dan ook de vele 'conversaties' horen, inclusief het daarbij horende gekraak. Zouden ze nooit van oortjes gehoord hebben?
Na de dienst is het een grote massa feestvierende mensen. Het is tegelijkertijd ook een nationale feestdag. Er was en is dan ook veel politie op been. St. Jacques is voor zowel Santiago als Spanje de beschermheilige.
De Galiciërs nemen deze kans te baat om te demonstreren voor een onafhankelijk Galicië. Net zoals ook de Basken en en Catalanen dat doen.
Zittend op een terrasje konden we de vele vurige toespraken horen, afgewisseld door muziek. Het geheel werd afgesloten met het Galicische volkslied. Met een gebalde vuist wordt het heel fanatiek gezongen.
Ondertussen komen vele pelgrims langs waarmee we onderweg liepen langs om afscheid te nemen. Fantastische,maar tegelijk ook geen leuke momenten. Een beetje dubbel. Maar aan alles komt een eind.
Wat in Santiago opvalt is, dat er veel bedelaars zijn. Ze zitten op strategische punten: bij de kathedraal, onder een poort naar het plein voor de kerk.
Muzikanten proberen hun kostje bij elkaar te spelen: doedelzak, didgeridoo. Je kunt met vele als St. Jacques verklede pelgrims op de foto. En last but not least: het stikt er van de souvenir-winkeltjes.
Vele pelgrims lopen niet naar Finisterre of ze gaan wel, maar dan met de bus. Maar 5% van de pelgrims loopt naar het absolute einde: de kust bij Finisterre.
In de auberge is het een verzameling van nationaliteiten. Als je met ze praat over hun leven en welke rol de Camino daarin speelt, merk je dat het voor een ieder anders is. Ze hebben allemaal wel één ding gemeen: nadenken over hun verleden en plannen maken voor de toekomst. Ieder op zijn eigen manier.
Na het eten vanavond ga ik bekijken welke dingen ik niet meeneem naar Finisterre. Deze kunnen we in de gîte in de kelder achterlaten. Na Finisterre slapen we nog één nacht hier. En daarna gaat ieder zijns weegs en is de Camino definitief ten einde.
Morgen om half zeven weg.
Lekker slapen.
App. werkt niet.