14

Zondag 22 juli 2012 / Ribadiso/Arzúa _ Arca do Pino

Adres:
Albergue Otero
Calle Forcarey 2
15821 - Arca do Pino (La Coruña)

Weer op weg. Dat is het eerste, dat je te binnen schiet als je 's morgens wakker wordt. Je kunt bijna blindelings je backpack inpakken. Wassen. Eten. Tandenpoetsen. Rugzak om. On the road again. De meeste gesprekken gaan onderweg in het Engels. Of het moet een verdwaalde Duitser zijn. Maar eerlijk is eerlijk: de meeste Duitse jongeren op de Camino spreken Engels. De Scandinavische, Japanse en Koreaanse deelnemers spreken zonder uitzondering Engels.
Vanmorgen weer vroeg vertrokken: half zeven. De hemel is helder. Om de bergtoppen hangt nevel. Het is fris, dus het jack wel weer aan.
Een leuk fenomeen is, dat als je onder de bomen loopt, de lucht warm is. Net alsof de bladeren de warmte vasthouden.
Geleidelijk wordt het lichter. De zon komt langzaam boven de kim uit. Elke keer weer een prachtig fenomeen om mee te maken. Bij de eerste lichtstralen beginnen ook de vogels zich te laten horen. Het is net of ze een wedstrijd houden. Zoiets van: ik kan toch het mooiste en hardste zingen!
De flarden wolken die nog aanwezig zijn, lossen op als de eerste zonnestralen verschijnen. Aan de hemel staan nog enkele verdwaalde sterren.
Onwillekeurig moet ik dan aan mijn, helaas veel te vroeg overleden collega Rianne denken. Ze kijkt vanaf haar eigen sterretje naar beneden en ziet mij lopen met haar schelp aan mijn rugzak vastgebonden. Ik zie haar in gedachten nog steeds, zoals ze was. Ik weet zeker, dat we in gedachten met elkaar verbonden waren tijdens mijn Camino. De schelp gaat morgen mee de kathedraal in tijdens de ceremonie en thuis krijgt ie een speciaal plekje.
Bij de boerderijen beginnen de eerste hanen te kraaien. Sommige neefjes doen het zelfs om elf uur, maar die hebben op school niet goed opgelet.
Elke dag kom ik ook Caminogangers tegen, die de omgekeerde richting: Santiago naar Roncevalles lopen. Heel bijzonder, dat tegen de stroom in lopen.
Vandaag onderweg een kleine inschattingsfout gemaakt. Ik sprak een Caminoganger aan met de vraag of hij uit Korea of Japan kwam. Zijn antwoord: Brazilië. Excuses. Bon Camino gewenst en weer verder gelopen.
Na een kilometer of vijf zat op een strategische plek ineens een als Caminoganger verklede zwerver, die om een sigaret vroeg. Hij kon die, als die hem gekregen had, zo tussen zijn ontbrekende voorhanden schuiven. Hij ving veel bot. Trouwens, maar een enkeling rookt tijdens de Camino.
De tocht ging vandaag over schaduwrijke, lekker te lopen paden.
Enkele overpeinzingen die vandaag bij mij opkwamen tijdens het lopen:
De geluksbrengertjes of hoe je ze ook wilt noemen, die ik van mijn kleinkinderen en lieve mensen heb meegekregen. Ze hebben mij, hangend aan mijn rugzak, de hele tocht vergezeld. Ik denk, dat ze gewerkt hebben!!
De start op 1 april. Een duik in het diepe. Ik had het voor geen goud willen missen.
De vele regen in Frankrijk. De prachtige gebieden waar ik gelopen heb. De vergezichten. De ontmoetingen met allerlei mensen. De gesprekken. Het lege hoofd. De overpeinzingen. De warme reacties van mijn volgers. Ook de onafzienbare Meseta in Spanje. De rust. De vrijheid. De zon. De wind. De natuur. Kortom: het leven zoals het eigenlijk voor iedereen zou moeten kunnen zijn!!
De vele overnachtingen op evenzovele bedden. Je moet niet gehecht zijn aan je vertrouwde bedje thuis. De krakende bedden. De verschillende badkamers. Daarover zou je een boek kunnen schrijven. (zal ik niet doen).
De vele bossen. De eindeloze wegen en paden.
De eerste schelp die ik zag in Maastricht aan de oevers van de Maas. De honderden die daarna nog zouden volgen. De pijlen. De schelpen op de grond in de grote steden om je naar de kathedraal en de volgende ochtend weer uit de stad te geleiden.
De twee blaren, die ik gehad heb. De eerste aan de kleine teen als gevolg van te kleine schoenen. En de tweede, doordat ik met Paco in een afdaling met zijn grote stappen meeliep. Verder liep alles fysiek/mentaal gezien zorgeloos. De dankbaarheid daarvoor is groot.
Dat ik mocht lopen om geld te verzamelen voor de Hartstichting. Het streefbedrag (1000 euro) dat ruimschoots gehaald is (1160 euro). Misschien kan het nog meer worden. Dankbaarheid!!
Vele mensen vroegen of ik geen heimwee had. Het antwoord is: nee. Maar: ik verlang wel weer naar Mirjam, mijn kinderen en kleinkinderen. Naar thuis. Daar hoor ik tenslotte. Het avontuur houdt een keer op. Het was genoeg en mooi.
Tenslotte nog iets over getallen. Toeval of niet. Een ieder die dit leest, mag zelf zijn conclusies trekken.
Als ik morgen Santiago binnenloop ben ik 114 dagen van huis. Eén dag heb ik niet gelopen (Overloon- donderdag 5 april). Sommetje: 114-1=113. Dit getal is het huisnummer: Kerkallee 113 in Velp, waar ik geboren ben.
Het huisnummer waar ik nu woon is Gravin Adalaan 14. Ik geboren op 14 oktober.
Morgen is S-DAY!! De slagroompunt op een fantastische taart!
Slaapse.