100 en 110

Donderdag 19 juli 2012 / Sarria (Lugo) _ Portomarín

Adres:
Albergue Ferramenteiro
Rúa Chantada 3
27170 - Portomarín

Daar zit je dan weer om je zoveelste stukje te schrijven op een stapelbed in de ....tigste albergue.
Als ik begin, weet ik niet waar het zal beginnen, laat staan, zal eindigen. Het is eigenlijk elke dag hetzelfde. Net zoals in het gewone leven, dat stroomt ook over van regelmaat en wetmatigheden.
Ik heb de mazzel, dat er voor wat betreft de invulling hiervan, ik dit zelf elke dag kan bepalen: dit al bijna vier maanden lang!! Het is een grote polonaise, die ik mag lopen. Eén aaneenschakeling van wandelingen van feest naar feest. Er hebben natuurlijk ook wel mindere partijtjes tussen gezeten, maar die ben je, net als in het 'gewone' leven, ook zo weer vergeten. De leuke herinneringen blijven over.
Alle lieve mensen die dit lezen, denken nu natuurlijk: "Ja, ja, dat zal wel". Mensen, het is echt zo. De kanttekening, die ik hierbij wel moet maken is, dat ik na vandaag precies 110 dagen lopen geen enkel lichamelijk ongemak ken. Ik loop fluitend rond en van elke stap genietend door de meest prachtige streken van Spanje. Gekscherend zei ik vanmorgen via de telefoon tegen Tim (mijn zoon), dat ik de wereld wel rond wilde lopen. Maar dat zou te lang duren!
De Camino is bijna afgelopen. Vandaag ben ik het paaltje "nog 100 km naar Santiago" gepasseerd. Een heel bijzonder moment weer. Het loopt allemaal nu werkelijk naar een einde.
Vandaag was weer een pareltje aan het hele lange wandelsnoer. Typisch voor het landschap in Galicië is, dat de weilanden ommuurd zijn door natuursteen, welke hier in overvloed aanwezig is. De platte stenen worden gewoon op elkaar gestapeld zonder enig cement! Het blijft nog staan ook. Het lijkt een beetje op het Schotse landschap. Veel huizen worden op dezelfde manier hier ook zo gebouwd. Door het gewicht en de samenhang van het geheel blijft alles keurig staan!!
Vandaag liepen we door een zeer gevarieerd terrein. In het begin wel direct een aantal flinke klimmetjes tot op zevenhonderdtwintig meter naar de Sierra Ligonde.
Daarna gaat het gestaag naar beneden tot aan de Alto Páramo vanwaar je de stad Portomarín kunt zien liggen. Dan moet je nog wel vijf kilometer lopen, maar de geoefende Caminoganger weet dit ondertussen wel.
Toen we een auberge in Gonzar passeerden, kwamen we de twee Stevans tegen. Een Duitse Nederlander ( der übrigens sehr gut Holländisch spricht) en een echte Dutchman. We waren ze na Léon uit het oog verloren. Ook zij liepen veel te hard en hebben noodgedwongen enkele dagen rust moeten nemen. Vandaar. Ze waren er ook achter gekomen, dat je je elke dag rustig moest voortbewegen.
Bij binnenkomst om één uur vingen we in de eerste auberge bot. Vol. Bij de tweede met 120(!!) slaapplaatsen was plek. De ruimtes zijn gescheiden door gordijnen. Ben benieuwd hoeveel snurkers er de komende nacht tussen zitten. Bij het uitpakken van de rugzak bleken er aan de andere kant van het gordijn een grote groep wandelaars met het syndroom van Down neergestreken te zijn. Ook die lopen, weliswaar onder begeleiding het laatste stuk van de Camino!! Chapeau!!
Vanmiddag hebben onder het genot van een pilsje samen met de twee Deense meiden de wandelstrategie voor de laatste vier etappes besproken. We hebben hier vijf dagen voor. Het invullen hiervan leverde dan ook geen enkel probleem op.
Na het eten vanavond weer vroeg onder de veren. Morgen loopt de wekker om 5.30 uur weer af. We gaan richting Palas de Rei.
Goed nacht vanuit het zuiden van Europa.