Veel blessures.

Dinsdag 17 juli 2012 / O'Cebreiro _ Triacastela

Adres:
Albergue "Refugio del Oribio"
Avda. de Castilla 20
27630 - Triacastela (Lugo)

Om half zeven vanmorgen vertrokken en om tien voor zeven waren we weer op ons uitgangspunt terug. Vraag: 'Hoe kan dat?' Antwoord:' We hebben niet goed uit onze doppen gekeken'. Een levensgrote gele pijl op een stuk rotssteen op de grond werd door zeven mensen niet opgemerkt. Mensen lopen blind achter elkaar aan zonder zelf goed uit te kijken.
In de gids stond deze trip in grafiekvorm als vlak getekend. Maar dat is in Spanje een relatief begrip. De eerste negen kilometer was het nog behoorlijk klimmen. Maar de vergezichten en het schitterende weer maakten de inspanning meer dan goed.
Na de San Roque op 1250 m. kwamen we na het gehucht Hospital op het hoogste punt van deze dag. Op de Alto de Poio. Met z'n hoogte van 1330 m. was de uitkijk adembenemend. Bij de bekende beeld van de pelgrim, die zijn hoed vasthoudt, ben ik op de kiek gezet.
Daarna zijn we via Fondria en Biduedo gedaald naar 670 m.
In Fondria kwam ik een Duits meisje uit Frankfurt tegen, die na drie dagen de Camino al moest opgeven. Ze had, zoals zo velen, veel te snel gelopen. Ook berg op en af te snel willen doen. Gevolg: peesschede-ontsteking op het scheenbeen. Dit doet bij elke stap, die je doet erg veel pijn. Het beste medicijn is rust, maar die heb je meestal niet tijdens de Camino. Ik spreek uit ervaring, want op een van mijn eerste Vierdaagsetochten heb ik deze pijnlijke ervaring ook gehad. Op de laatste dag heb ik vijftig kilometer met ijsblokjes op het scheenbeen van ene naar de andere verzorgingspost gelopen. Geen pretje!
Nu we de laatste fase in zijn gegaan, wordt het steeds drukker. Veel jongeren lopen het laatste stuk. Ze stortten zich met veel overgave de berg af. De gevolgen kan ik eigenlijk al voorspellen. Ik roep steeds: "Tranquillo!" Maar jongeren zijn hier al vroeg doof.
Door die toenemende drukte moet je eigenlijk om een uur of één/half twee bij een refugio zijn. Wij hadden vandaag de laatste vier plaatsen in bovenstaande herberg om half drie.
In een van de vorige stukjes schreef ik, dat een ieder een graantje mee wil pikken van het Camino-graan. Vandaag twee leuke voorbeelden.
De eerste was een man, die allerlei pelgrimsstokken maakte en voor zijn schuurtje met het maken ervan bezig was.
De tweede was tijdens het uitlopen van een dorpje. Er stond een vrouwtje pannenkoeken op een bordje te verkopen. Als je er eentje van de schaal afpakte, vroeg ze een donativo. Heel slim!!
Bij het binnenlopen van Triacastela ontdekten we, dat de eerste twee auberges al vol waren. Bij de derde hadden we mazzel. Ik had als eerste ingecheckt. Meestal ga ik dan eerst douchen en m'n spullen wassen. Toen ik op zoek was naar de douche, trapte ik op iets hards. Ik liep een beetje mank verder. Het baasje, dat zich met het verdelen van de bedden bezighield, wenkte mij en ik mocht van hem in de invalidenruimte heerlijk douchen. Alle ruimte en lekker rustig!!
Morgen gaan we naar Sarria. Een korte etappe: 19 km. Nog 134 naar Santiago.
Uit de gesprekken met het vaderland maak ik op, dat de weersomstandigheden niet echt 's zomers zijn. Dan mag je best een beetje jaloers zijn op mij, want de temperaturen lopen elke dag op tot tegen of over de dertig graden, dit tezamen met een lekker windje. Je hoort mij nu niet klagen.
Hopelijk wordt de Vierdaagse een beetje ontzien wat de regen betreft. In gedachten loop ik wel een beetje mee.
Weer lekker slapen toegewenst.
Saludo vanuit Spanje.