Vrijdag de dertiende.

Vrijdag 13 juli 2012 / Astorga (León) _ Foncebadón

Adres:
Albergue El Convento
Caye Real
24722 - Foncebadón (Leon)

Vandaag weer op tijd op pad. Vrijdag de dertiende. Wat zal St. Jacques voor ons in petto hebben? In Santa Catalina de Somoza lekker ontbeten. De vrouw van de bar had eigen kippen, vertelde ze trots. Dus ook verse eieren op de bocadillo. Dat proef je!
Daarna over een keienweg naar El Ganso. Lijkt een beetje op Mexico. Ook wat de aankleding van de bars betreft.
Daarna naar Rabanal del Camino voor de lunch. Het was een weg met vals plat van een kilometer of vier. Er woei gedurende de gehele dag een lekker koel westers windje. Lekker om in te lopen. Het laatste stuk was een beetje klimmen. Maar daar ben ik zo langzamerhand wel aan gewend. Al mijn spieren, pezen en botten functioneren nog prima. Het is een fenomeen , dat ik nog steeds niet kan bevatten. Ik vind het "gewoon", dat mijn lichaam naar behoren functioneert. Na mijn by-pass operatie is dat de grootste misvatting van het westelijk halfrond. Het is geen verdienste, maar een geschenk van St. Jacques of iemand die in zijn oneindige wijsheid een klein korreltje in het universum bestuurd.
Je kunt merken, dat je de bergen nadert. Morgen klimmen we naar het hoogste punt van de gehele Camino: La Cruz de Ferro (1505 m).
Zeven kilometer verder ligt het nog iets hogere Punto Alto (1515m.).
Vlak voordat we ons einddoel (Foncebadón op 1450 m.) naderden, begon het een beetje te miezeren (ik ben het begin van de tocht met de ontelbare kubieke meters nattigheid helemaal vergeten(?). Een vreemde gewaarwording na zoveel dagen zon.
Over de zon gesproken. Er lopen veel Zuid-Koreanen de Camino. Het summum van schoonheid voor vrouwen is een witte huid (?!). Ze lopen dan ook met lange broeken en t-shirts met lange mouwen. Hun huid mag niet nog donkerder worden. Hun gezicht bedekken ze met een doek. Je moet er wat voor over hebben. Als je dit voor de eerste keer ziet, lijkt het net of ze op weg zijn naar een overval.
Onderweg in de refugio's kom je veel mensen tegen, die de tocht en zeker de voorbereiding te licht hebben opgevat. Scheenbeenontekingen, achillespezen ontstoken, knieën die niet meer willen, ruggen die de pijp aan Maarten geven, Achillespezen die het begeven en grote aantallen blaren. Kortom: de firma "Kommer en Kwel" loopt ook mee.
Vooral Amerikanen 'doen wel even de Camino'. Een grove onderschatting.
Je kun wel merken, dat je steeds dichter bij Santiago komt. In de bars onderweg worden de prijzen van de versnaperingen steeds een beetje duurder. Het aantal pelgrims te voet en op de fiets neemt zienderogen per dag gestadig toe.
Ik heb gehoord, dat volgens de Camino-regels je de laatste honderd kilometer gelopen moet hebben om een bewijs te krijgen, dat je de tocht gelopen hebt.
Ook kom je veel pelgrims tegen die een kleine rugzak bij zich hebben of helemaal geen een. Sommigen laten voor zeven euro hun backpack naar de volgende slaapplaats brengen. Zo zie je, dat iedereen de Camino op zijn eigen manier invult en loopt. Het is de weg er naar toe, die er toe doet, niet het einddoel!!!
Gedurende deze drie maanden ben ik er wel achter gekomen, dat de weg er naar toe een geweldige (levens) ervaring is geweest. Ik had hem voor geen goud willen missen. Het zal wel wennen zij als ik weer thuis ben.... Maar misschien daarover later meer.
Vanavond eten we in bovenstaande herberg. De omgeving hiervan stond bekend als een plaats waar vroeger veel wilde honden leefden. Nu hebben we onderweg alleen maar kuddes schapen gezien.
Zonder problemen hebben we deze "ongeluk brengende dag" overleefd!!
Morgen gaan we weer verder klimmen.
Helaas geen wifi.
Slaap ze.