Enkele gedachten

Vrijdag 6 juli 2012 / Frómista _ Carrión de los Condos (Palencia)

Adres:
Albergue Espíritu Santo
Bijas de la Caridad
Calle San Juan 4
34120 Carrión de los Condos (Palencia)

Vanmorgen lekker uitgeslapen. De wekker liep om zes uur af. Omdat de afstand kort was vandaag (20km) konden we het rustig aan doen. Om zeven uur voor drie euro van een prima ontbijt genoten. Daarna om zeven uur weer 'en camino'.
Het eerste dorp, Villarmentero, zijn we doorheen gelopen, want we hadden al ontbeten. In het tweede vond Ineke een bar waar we ons te goed deden aan een 'café con leche'.
Opnieuw op weg. In dit geval letterlijk "op en langs de weg". Van het begin tot het eind hebben we langs de N-390 gelopen met aan beide kanten de onafzienbare graanvelden. Er wordt nu een begin gemaakt met enorme maai/dorsmachines om het koren van de akkers af te halen.
Onderweg kwamen nog een stoet Spaanse tieners(!) tegen (zie dit in Nederland nog niet voor mijn netvlies ontrollen!). Beleefd riepen ze mij toe: "Bon Camino!" Leuke ervaring.
Als je zo over de keien loopt en de eindeloze weg voor je ziet, dan heb je tijd genoeg om voor de zoveelste keer je gedachten de vrije loop te laten. Ik zet dan mijn I-Pod aan en op de muziek van de meest uiteenlopende artiesten mediteer je dan over van alles. Bijvoorbeeld: dat je één van de gelukkigste mensen van de wereld bent. Dat je dit elke dag weer mag beleven en doen. Dat je een werkzaam leven op deze manier mag afsluiten. Dat je een vrouw hebt, die er geen enkel probleem mee heeft, dat ik vier maanden "op pad" ging en die me ook 'op weg' op allerlei mogelijke manieren geholpen heeft. Dat ik drie gezonde kinderen samen met Mirjam heb mogen helpen hun weg te vinden in dit aardse leven. Dat ze een gelukkige relatie hebben en vooral ook onze gezonde kleinkinderen, die op hun eigen wijze weer pareltjes aan de kroon van ons leven zijn.
Elke dag weer van medepelgrims mogen horen wat hun motivatie was om aan 'de camino' te beginnen. Ik heb er een aantal gesproken, die na een levensbedreigende ziekte genezen zijn en dan de Camino gaan doen als, ja als wat en waarom?
Voor een aantal is het zoiets als een lange neus trekken naar 'de dood', zoiets van: "je hebt me lekker niet te pakken gekregen". Hiertoe ben ik nog in staat. Je krijgt er mij niet onder. Letterlijk en figuurlijk.
Zo nu weer met beide voeten op de grond. In Villalcázar met nog 6 km te gaan nog even voor een gesloten bar een banaan en een musli reep gegeten.
Bij binnenkomst in Carrión kregen we van een jongen een flyer met de naam van een hostel. Met grote cijfers stond er tien euro op. Toen we wilden boeken, vroeg hij vijftien euro (ook in Spanje is het crisis) voor een kamer van acht personen. Daar namen we geen genoegen mee. Valse info. We lieten hem twee keer met z'n baas bellen. Maar de prijs ging niet omlaag. Dus op zoek naar een ander onderkomen (je bent Nederlander of je bent het niet!).
We spraken daarna een man aan met de vraag naar de plaza, die we van de VVV hadden gekregen. De man sprak een oud mannetje aan, die ons persoonlijk bij de bovenstaande auberge afleverde.
Voor vijf euro!! Dat zijn nog eens prijzen.
Sommige Spanjaarden lijken wel Nederlanders als het om geld gaat!!!!
Morgen richting Ferradillos de los Templarios, een afstand van 28 kilometer.
Welterusten.