Over de Pyreneeën.

Vrijdag 22 juni 2012 / Saint-Jean-Pied-de-Port_ Roncevalles

Adres:
Opvang voor pelgrims
Albergue de Roncevalles
Orreagako
Aterpea
Roncevalles

Vandaag de eerste voet op Spaanse bodem gezet. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Vanmorgen om zes uur opgestaan. We sliepen op een zaal met zes stapelbedden samen met twee fietsende Duitse jongens en een Pool.
Na het eten (pizza) moesten we om tien uur binnen zijn. Dat is ruimschoots gelukt. Ik lag om half negen tussen klamme lappen.
Ik had geen idee wat me te wachten stond. De Pyreneeën over.Wat doet dat met je? Hoe voelt dat? Wat komen we tegen? En dan?
We hebben eerst afscheid genomen van Mariet en Jacques. Ze hebben nog drie dagen voor ze afreizen naar Nederland.
Daarna liepen we Saint-Jaen uit. Wij hadden de mazzel, dat we al vele (klim)kilometers in de voeten hadden. Het begin van de bergen was stevig. Velen waren de vorige dag aangekomen en zouden het wel even deze heuvels bedwingen. Maar de bergen zijn onverbiddelijk. Na een paar beklimmingen stond er al een Amerikaan, die knieproblemen had. Twee Chinezen, Jing en Jang, waren veel te snel van start gegaan en we hebben ze niet meer gezien.
Als je in de bergen loopt, moet je ook (indien aanwezig) je verstand gebruiken. D.w.z. zowel naar boven als naar beneden: kleine stappen in een rustig tempo.
Ook heb ik vele foto's gemaakt van de meest fantastische beelden, die langs mijn netvlies kwamen. On-ge-lo-fe-lijk, zo mooi!!! Ik zou iedereen, die het fysiek aankan en wat doorzettingsvermogen heeft, aanraden: 'If you will, do it, you can!!!!'
Een paar dingen die ik gezien heb. Ik moet een keuze maken.
Een onovertroffen schoonheid van Moeder Natuur. Roofvogels die voor je langs zweven op zoek naar prooi. Bergkammen waar op je neerkijkt en het net lijkt of iemand met een enorme hand er een gleuven in gestreken heeft.
Vele kuddes schapen waarvan er één voorzien is van een bel. Bij elke beweging die het beest maakt, klinkt de bel. Als je dit bij een mens zou doen, zou die binnen een kwartier112 bellen.
Wilde paarden met veulens liepen vrij rond over de bergkammen.
De lucht die je inademt, is zo zuiver! Je zou het iedere Nederlander gunnen. Het lopen ging erg soepel. Met mijn nieuwe schoenen was het toch een zeker risico dat ik genomen had om de Pyreneeën te bedwingen. Er zijn twee beklimmingen: een minder steile en eentje die wat meer klimt, dus nog steiler. Jullie raden het al: we kozen de laatste. Maar het ging 'perfecto'.
Iets wat vreemd is: voor het verdrag van Schengen waren er overal in Europa grenzen, douane en "Hebt u nog wat aan te geven". Heden ten dage zowel tussen Nederland/België, België/Frankrijk, Frankrijk/Spanje, nergens vind je geen enkel baken, teken, grenspaal of wat dan ook om de grens symbolisch aan te geven. Misschien moet ik eens een Europees parlementariër eens aanspreken om iets te regelen.
Onderweg kom je allerlei "monumentjes" tegen. Grote stenen, kruizen en complete perkjes waaraan pelgrims attributen hangen, die ze niet meer gebruiken en hangen zelfs wandelschoenen aan. Gewicht, nietwaar!!
Vier kilometer voor aankomst waren we op het hoogste punt. We hebben een high five gedaan, een foto laten maken door twee Duitse meiden.
De Spanjaarden hebben wat de Camino betreft hun zaakjes goed voor elkaar. Beter dan de Fr...
De laatste kilometers zijn aangegeven door palen met nummers. Mocht er door bijvoorbeeld door slecht weer iets gebeuren, dan bel je het alarmnummer 112 en noemt het nummer van de paal. Er staan ook een aantal schuilhutten, voor het geval dat... het weer kan in de bergen n.l. razendsnel omslaan.
De afdaling van vier kilometer tot Orreaga, zoals de Spanjaarden Roncevalles noemen, is erg steil. Dat is erg vervelend om te lopen: hele kleine stapjes.
Doe je het te snel, dan krijg je scheen-,knie- en bovenbeenproblemen. Ik kan uit ervaring zeggen, dat dit geen pretje is.
Bij de oversteek van de bergen hebben we veel geluk gehad. Vroege start met zon. Op de toppen van de bergen bewolking. Aan de Spaanse kant een strak blauwe hemel met een lekker fris westelijk windje.
We zijn gestart op 200 m. en het hoogste punt lag op 1400 m.en daar een groepsfoto gemaakt.
Met drie Zuid-Koreanen, die er ook aankwamen om even op adem te komen, heb ik even gekletst. Mijn Koreaans is na mijn studie wat weggezakt, maar ik had het vrij vlot weer boven. Alle gekheid op een stokje. Het is leuk, want je komt met allerlei nationaliteiten in contact. Het eerste meisje was docent wiskunde, de tweede studeerde kunst en de jongen was programmeur ( had ook een I-pad bij zich!!).
Als je het dorp binnenkomt, loop je direct tegen een keurig informatiebord aan. We werden doorgestuurd naar de ontvangst voor pelgrims. Dit is een sinds vorig jaar februari gerenoveerd gebouw, waar we door twee Nederlandse (!) vrijwilligers werden ontvangen. Het was een gebouw waar Napoleon tijdens zijn uitstapje naar Spanje zijn paarden had gestald. Een historische plek dus.
Het onderkomen telde 183 slaapplaatsen. In de oude opvang ook nog tientallen bedden. In totaal ongeveer 230 pelgrims in allerlei soorten en maten.
We hebben de eerste Spaanse etappe van 25 km. gevierd met een sapje. Daarna gedoucht. Vervolgens een pelgrimsmaaltijd voor een paar euro verorberd.
Voordat ik dit verhaaltje wilde afsluiten, liep ik nog even naar beneden om met onze Nederlandse vrijwilligers te kletsen. Wat zich toen voor mijn ogen ontrolde, kan ik zelfs niet verzinnen. Komen er drie Amerikanen binnen met: drie dozen waarin hun nieuwe (??!!) fietsen zaten voor hun Camino. Op mijn vraag of het vandaag moeilijk was om over de Pyreneeën te komen, keken ze mij een beetje vreemd aan. Snappen jullie dat?
Nu lekker slapen. Morgen de tweede etappe richting Zubiri.
Que duermas bien obajo desde España!
Jullie begrijpen het al: geen wifi.